Είμαι ιδιαίτερα συγκινημένος και χαρούμενος που βρίσκομαι σήμερα εδώ, από την Νίκαια, την πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα, μαζί με τόσους σπουδαίους συνομιλητές, για να μιλήσω για ένα τόσο σημαντικό θέμα όπως είναι η ανεργία των νέων.
Είμαι επίσης ιδιαίτερα χαρούμενος που βρίσκομαι ανάμεσα σε τόσους ΔΑΠίτες και ΔΑΠίτισσες. Μέσα στην ΔΑΠ γεννήθηκα πολιτικά.
Η ΔΑΠ είναι τα καλύτερά μας χρόνια, και ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε από που προερχόμαστε.
Η μαζική σας παρουσία σήμερα εδώ, δείχνει ότι συνεχίζετε σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς, να κρατάτε τη σημαία της ΔΑΠ ψηλά.
Τέλος, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στα Τοπικά κομματικά στελέχη που είναι σήμερα εδώ και στηρίζουν τη δράση μας, τον πρόεδρο και τα μέλη της Νομαρχιακής, την τοπική οργάνωση της ΟΝΝΕΔ της Β’ Πειραιά, τους προέδρους και τα μέλη των τοπικών γραφείων όλης της Β’ Πειραιά, πολιτευτές, αυτοδιοικητικά και κομματικά στελέχη, που έχουν δώσει μάχες στην περιφέρειά μας, σε δύσκολους καιρούς.
Είμαστε σήμερα όλοι εδώ, ενωμένοι και πιο αποφασισμένοι από ποτέ, να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό για να φύγει η χειρότερη κυβέρνηση που γνώρισε ποτέ ο τόπος από την μεταπολίτευση.
Είμαστε εδώ για να κάνουμε την Νέα Δημοκρατία Κυβέρνηση και τον Κυριάκο Μητσοτάκη Πρωθυπουργό.
Γιατί η Ελλάδα Αξίζει καλύτερα, και Μπορεί Καλύτερα…
Όμως για να τα πετύχουμε όλα, ο δρόμος δεν θα είναι εύκολος.
Πρέπει να πείσουμε τους συμπολίτες μας ότι εμείς μπορούμε.
Ότι έχουμε το σχέδιο, ότι έχουμε τη βούληση να πάρουμε την Ελλάδα στα χέρια μας και να την πάμε μπροστά.
Να ακούσουμε τα προβλήματα, να δώσουμε λύσεις.
Η Νέα Δημοκρατία είναι το κατεξοχήν λαϊκό κόμμα, και αυτό δεν πρέπει να το χαρίζουμε σε κανέναν.
Όταν λέμε λαϊκό δεν εννοούμε λαϊκίστικο. Εννοούμε ότι υπεύθυνα θα εφαρμόσουμε πολιτικές που στον πυρήνα τους έχουν αυτούς που βάλλονται περισσότερο από όσα έκαναν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τα τελευταία 4 χρόνια.
Την μεσαία τάξη, τους νοικοκυραίους, όλους όσοι είδαν τα τελευταία χρόνια τις ζωές τους να αλλάζουν δραματικά προς το χειρότερο.
Στο πλαίσιο αυτό εμείς στην ΟΝΝΕΔ, με μπροστάρη τον πρόεδρο μας Κώστα Δέρβο, με συνεχείς δράσεις αναδεικνύουμε προβλήματα που απασχολούν τη νέα γενιά, ενώ προσπαθούμε να είμαστε χρήσιμοι προτείνοντας λύσεις.
Έτσι σήμερα από εδώ, από την Β΄ Πειραιά, ξεκινάμε την καμπάνια μας για την Καταπολέμηση της Ανεργίας των Νέων.
Μια καμπάνια που θα συνεχιστεί με εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα με σκοπό να αναδείξουμε το θέμα και να μεταφέρουμε τις προτάσεις μας.
Φίλες και Φίλοι,
Η ανεργία των νέων είναι ένα θέμα με πολλές διαστάσεις.
Αρχικά η ανεργία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την οικονομία.
Σε εποχές οικονομικής ανάπτυξης η ανεργία μειώνεται, ενώ αντίθετα όταν υπάρχει οικονομική κρίση η ανεργία αυξάνεται.Άρα λοιπόν η πρώτη και βασική πολιτική μείωσης της ανεργίας είναι η ουσιαστική στήριξη της επιχειρηματικότητας, της πραγματικής οικονομίας. Νέες επιχειρήσεις σημαίνει Νέες Δουλείες.
Χρειαζόμαστε λοιπόν μια κυβέρνηση που θα πιστεύει στην ιδιωτική πρωτοβουλία, θα κάνει τις μεταρρυθμίσεις αυτές που χρειαζόμαστε για να φύγουμε μπροστά.
Μια κυβέρνηση που θα βοηθάει όποιον νέο ή νέα θέλει να κάνει ένα επιχειρηματικό βήμα.
Σίγουρα αυτή η κυβέρνηση δεν είναι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που το μόνο που κάνουν είναι να βάζουν νέους φόρους και εμπόδια σε κάθε επιχειρηματική προσπάθεια.
Αρά λοιπόν, η πρώτη και βασική πολιτική για την αντιμετώπιση της ανεργίας, είναι η στήριξη της επιχειρηματικότητας που θα φέρει νέες δουλειές.
Ένα άλλο πολύ σημαντικό θέμα είναι η εκπαίδευση και κατάρτιση…
Και εδώ θέλω να σας πω μια προσωπική ιστορία, για να σας βάλω στο κλίμα.
Πηγαίνοντας στη σχολή μου, ως μηχανικός, κάποια στιγμή είχα το μάθημα του τεχνικού σχεδίου. Ο καθηγητής μας, ένας μεγάλης ηλικίας κύριος μας είπε ότι για να μάθουμε σχέδιο θα πρέπει πρώτα να μάθουμε να σχεδιάζουμε με το χέρι. Σχέδιο 1 με το χέρι, σχέδιο 2 με το χέρι. Βγαίνοντας λοιπόν από τη σχολή, ξεκίνησα να στέλνω βιογραφικά σε τεχνικά γραφεία για να μάθω τη δουλειά. Πάω στο πρώτο γραφείο και το πρώτο πράγμα που με ρωτάνε είναι: σχέδιο ξέρεις; Λέω ξέρω, με ρωτάνε τι ξέρεις; AutoCAD ξέρεις (δηλαδή σχέδιο σε Η/Υ), η απάντηση ήταν ότι ξέρω σχέδιο με το χέρι, μου λέει πλάκα μας κάνεις ρε φίλε, αυτά έχουν καταργηθεί εδώ και χρόνια. Και μιλάμε τώρα για το 2010 που αποφοίτησα εγώ. Θα πρέπει να μάθεις σχέδιο σε υπολογιστή για να σε πάρω, δεν μπορώ να σε μάθω εγώ. Φυσικά δεν πήρα τη δουλειά. Τι έκανα λοιπόν, πήγα γράφτηκα και πλήρωσα ένα σεμινάριο για να μάθω ηλεκτρονικό σχέδιο, και στη συνέχεια μέσα από τη δουλειά μου το έμαθα.
Αυτό το παράδειγμα το λέω όχι για κανέναν άλλο λόγο, άλλα για να καταλάβουμε τον πυρήνα του προβλήματος της εκπαίδευσης και επαγγελματικής κατάρτισης.
Η εκπαίδευση πρέπει να συμβαδίζει με την αγορά εργασίας, βασικά όχι να συμβαδίζει, θα πρέπει να είναι και ένα βήμα μπροστά.
Δηλαδή οι άνθρωποι που βγαίνουν από μια σχολή, θα πρέπει να έχουν φρέσκες ιδέες, να γνωρίζουν τι γίνεται στον κόσμο γύρω τους, και όλα αυτά να τα μεταφέρουν στο χώρο εργασίας τους, ώστε να είναι χρήσιμοι και παραγωγικοί.
Έτσι πρέπει να είναι η εκπαίδευση.
Επίσης έχουμε και το άλλο φαινόμενο, να έχουμε σχολές που παράγουν αποφοίτους που δεν μπορούμε να καταναλώσουμε.
Είναι δυνατόν, ενώ έχουμε ήδη 3 νομικές σχολές, ενώ τα νομικά επαγγέλματα είναι ήδη κορεσμένα, να πάει αυτή η κυβέρνηση να ανοίξει και 4η νομική σχολή στην Πάτρα, χωρίς κανένα σχεδιασμό και χωρίς να πει σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που θα αποφοιτήσουν από εκεί, που θα απασχοληθούν;
Tην ίδια ώρα υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις σε τεχνικό προσωπικό.
Δεν έχουμε σωστά καταρτισμένους τεχνίτες, δεν έχουμε ανθρώπους να πάνε να δουλέψουν ως υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, μηχανικοί αυτοκινήτων και μια σειρά από επαγγέλματα, τα οποία σε μεγάλο ποσοστό απασχολούν αλλοδαπούς.
Δεν έχουμε νέους να ασχοληθούν με την αγροτική παραγωγή, την ναυπηγική, τον τουρισμό.
Τομείς που παραδοσιακά, είναι συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας μας.
Είναι δυνατόν σαν χώρα να έχουμε φτιάξει ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο παράγει κατά 40% αποφοίτους που είναι καταδικασμένοι να βάλουν απλά το πτυχίο τους σε κορνίζα.
Να έχουμε 70% αποφοίτους ανώτατης εκπαίδευσης ενώ δεν τους χρειαζόμαστε, την ώρα που σε χώρες όπως η Γερμανία, με την πανίσχυρη οικονομία και την ανεργία της στο 6,7%, οι απόφοιτοι πανεπιστημίων είναι μόλις στο 30%.
Είναι δυνατόν να έχει περάσει ένα εντελώς λάθος μοντέλο στην κοινωνία μας, που λέει ότι το παιδί πρέπει να πάρει ένα πτυχίο, όποιο και αν είναι αυτό;
Σε θέματα όπως είναι η παιδεία θα πρέπει να υπάρχει ένα εθνικό σχέδιο, για αυτό και εμείς στην Νέα Δημοκρατία δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση στην παιδεία. Ήδη έχουμε παρουσιάσει το εθνικό μας σχέδιο.
Με την παιδεία δεν παίζουμε.
Να συμφωνήσουμε και να πούμε ότι χρειαζόμαστε στελέχη για τον τουρισμό, τη ναυτιλία, την αγροτική παραγωγή, τα τεχνικά επαγγέλματα.
Βλέπετε να αναφέρομαι ξανά στα τεχνικά επαγγέλματα, γιατί δεν υπάρχει σήμερα το αναγκαίο τεχνικό προσωπικό.
Υπάρχουν εκεί έξω εταιρείες που ψάχνουν τεχνίτες και δεν βρίσκουν.
Και την ίδια ώρα έχουμε τεράστια ανεργία…
Υπάρχει στη λιανική πώληση τεράστια ανάγκη για προσωπικό και βλέπουμε αντί να έχουμε δημιουργήσει μια σχολή εμπορίου, όπου θα εκπαιδεύονται σωστά οι πωλητές, να έχουμε πωλητές απόφοιτους φιλοσοφικής, θεολόγους, ανθοκόμους και οτιδήποτε άλλο μπορείτε να φανταστείτε.
Εμείς από την άλλη, φτιάχνουμε ελληνική διαστημική υπηρεσία, ώστε ο κύριος Παππάς (Υπουργός) να βολέψει κάποιους ημέτερους και να πει δήθεν ότι κάτι έκανε για την επιστημονική κοινότητα.
Αυτό λοιπόν είναι το πρόβλημα της διαρθρωτικής ανεργίας.
Και με τα νέα επαγγέλματα που έρχονται λόγω της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης, φανταστείτε αν δεν κάνουμε κάτι, πόσο αυτό το πρόβλημα θα μεγαλώνει.
Τι θα πρέπει να γίνει;Εμείς στην ΟΝΝΕΔ έχουμε συγκεκριμένες θέσεις.
Θα πρέπει η σύνδεση της αγοράς εργασίας, με το πανεπιστήμιο, με την εκπαίδευση γενικότερα να είναι άρρηκτη.
Θα πρέπει να γνωρίζουμε τις ανάγκες των επιχειρήσεων, αλλά και να προβλέπουμε αυτά που έρχονται και να προσαρμόζουμε τις σπουδές πάνω σ’ αυτά τα δεδομένα.
Δεν λέω τα πανεπιστήμια να μετατραπούν σε κέντρα επαγγελματικής κατάρτισης.
Από την άλλη όμως, δεν μπορούμε να δεχτούμε και την λογική του Γαβρόγλου, υπουργού παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ, που λέει ας σπουδάσει κάτι κάποιος και δεν μας νοιάζει αν θα βρει μετά δουλεία, αυτό είναι δικό του πρόβλημα.
Εμείς θα του δώσουμε τη δυνατότητα να σπουδάσει ας πούμε παιδαγωγός, και ας μην υπάρχει θέση παιδαγωγού να δουλέψει στην αγορά.
Ας είναι παιδαγωγός και ας πάει να δουλέψει σερβιτόρος.
Και προς θεού μην παρεξηγηθώ, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους σερβιτόρους, έχω δουλέψει και εγώ όλα τα χρόνια που ήμουν φοιτητής.
Αυτό λοιπόν δεν έχει κανένα νόημα.
Δεν έχει κανένα νόημα να σπρώχνουμε τα παιδιά μας στην ανεργία, απλά για να πάρουν ένα πτυχίο.
Εδώ βέβαια, παίζει ρόλο και το κοινωνικό μοντέλο. Όλοι θέλουν να στείλουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν. Και το σέβομαι αυτό, όλοι μας το σεβόμαστε αυτό. Κάθε γονιός προσπαθεί να κάνει το καλύτερο για το παιδί του.
Από την άλλη όμως, δεν είναι αυτός ο αυτοσκοπός.
Ένας Άνθρωπος που κάνει τη δουλειά του σωστά και με αξιοπρέπεια, αλλά δεν είναι απόφοιτος πανεπιστημίου, για μένα έχει την ίδια αξία με έναν άνθρωπο που κάνει τη δουλειά του σωστά και έχει τελειώσει κάποιο Πανεπιστήμιο.
Ξέρετε η γιαγιά μου, έλεγε, «το πτυχίο δεν κάνει τον άνθρωπο».
Και όλοι μας γνωρίζουμε παραδείγματα ανθρώπων που δεν πήραν κάποιο πτυχίο, όμως είναι αξιόλογοι και έχουν πολλές φορές περισσότερη παιδεία από αυτούς που έχουν τα πτυχία.
Και ο Τζοχατζόπουλος πτυχία είχε, αλλά έπαιρνε τις μίζες των εκατομμυρίων ευρώ.
Άρα λοιπόν να κοιτάμε την ουσία…
Μια άλλη πολιτική που θα βοηθούσε την καταπολέμηση της ανεργίας των νέων είναι ο επαγγελματικός προσανατολισμός.
Πως θα βοηθήσουμε τους νέους να κατανοήσουν, όσο μπορούν, τι γίνεται με ένα επάγγελμα.
Όσοι δουλεύουμε ξέρουμε, ότι το πως φαντάζεσαι ότι είναι ένα επάγγελμα, με το τι είναι πραγματικά, δεν έχει καμία σχέση.
Άρα λοιπόν, θα πρέπει να πάμε τα παιδιά στους χώρους εργασίας, να μιλήσουν με επαγγελματίες, να δουν με τα μάτια τους πως γίνεται η δουλειά για να μπορέσουν να αποφασίσουν με μεγαλύτερη ασφάλεια τι θέλουν να κάνουν στο μέλλον.
Δεν είναι δυνατόν, να βάζουμε ένα παιδί να επιλέξει τι θέλει να γίνει χωρίς να έχει καμία ιδέα για το τι είναι αυτό.
Όσοι σπουδάζετε, θα αντιμετωπίσετε αυτό το πρόβλημα μόλις βγείτε στην αγορά εργασίας.
Άρα, σύνδεση της αγοράς εργασίας με την εκπαίδευση και μέσα από τον επαγγελματικό προσανατολισμό, αλλά και την πρακτική άσκηση.
Φίλες και φίλοι,
Όλοι έχουμε βιώσει είτε οι ίδιοι, είτε άτομα στον περίγυρό μας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την ανεργία.
Ας φανταστούμε πως νιώθει ένας νέος άνθρωπος, ορεξάτος, φρέσκος, δημιουργικός, που μόλις τελείωσε τις σπουδές του και θέλει να βρει δουλειά.
Πόσο αποκομμένος νιώθει από την κοινωνία, πόσο εξαρτημένος από την οικογένεια που υποχρεωτικά τον ζει, πόσο αυτός ο άνθρωπος νιώθει ότι σκοτώνονται τα όνειρά του.
Και εκεί υπάρχει μια επικίνδυνη για την χώρα διέξοδος.
Αυτός ο νέος θα πάει να κυνηγήσει τα όνειρα του σε μια άλλη χώρα.
Έτσι φτάσαμε να έχουμε σήμερα περίπου 500 χιλ. νέους στο εξωτερικό, νέους καλά καταρτισμένους, οι οποίοι προφανώς απογοητευμένοι από όλα αυτά που γίνονται στην χώρα μας, αποφάσισαν να πάνε σε κάποια χώρα του εξωτερικού και να κυνηγήσουν εκεί τα όνειρα τους, όνειρα που η χώρα τους τα σκότωσε.
Και όσοι πετύχουν στο εξωτερικό πιστέψτε με, είναι πάρα πολύ δύσκολο να γυρίσουν πίσω.
Όλοι έχουμε φίλους, εμένα ο αδερφός μου ζει στο εξωτερικό, πολλοί από εδώ μέσα έχετε αδέρφια και παιδιά στο εξωτερικό και όλοι προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους εκεί.
Και αν φτιάξουν τη ζωή τους εκεί δύσκολα θα γυρίσουν μετά ή θα γυρίσουν όταν δεν θα είναι πλέον στην παραγωγική ηλικία, όταν πάρουν τη σύνταξη τους, μετά από 30-40 χρόνια για να περάσουν τα στερνά στη χώρα τους.
Άρα θέλει μια δυναμική πολιτική για να μπορέσει να ανατραπεί αυτό το κύμα φυγής, ενώ παράλληλα θέλει μεγάλες ανατροπές στο σύστημα για να μπορέσουν κάποιοι να γυρίσουν πίσω.
Να νιώσουν ότι υπάρχει αξιοκρατία και ίσες ευκαιρίες ώστε να έχουν δικαίωμα να ονειρεύονται εδώ.
Βέβαια, επειδή μιλάμε για πτώση της ανεργίας, πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν αναφερόμαστε σε πτώση που οφείλεται σε υπό-κατώτατους μισθούς των 300-400 €, όπως γίνεται σήμερα.
Γιατί το να είναι κάποιος σήμερα εργαζόμενος και να παίρνει 300€ το μήνα είναι για μένα σχεδόν το ίδιο με το να είναι άνεργος.
Πείτε μου εσείς με 3-4 κατοστάρικα αν μπορείς να κάνεις τίποτα.
Για το μόνο που μπορεί να σου φτάνουν είναι για πολύ βασικές ατομικές ανάγκες, και με την προϋπόθεση ότι στεγάζεσαι στο σπίτι των γονιών σου.
Έχεις μια ζωή δουλειά – σπίτι, χωρίς να μπορείς να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου, τα χόμπι σου, να κάνεις τα πράγματα που θέλεις.
Μια μίζερη ζωή δηλαδή, των 300-400€, χωρίς καμία ελπίδα.
Και λες ότι στην καλύτερη θα πάρεις μετά από χρόνια 700€.Και τι έγινε πάλι;
Ούτε αυτά φτάνουν για να κάνεις οικογένεια, να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα.
Πρέπει λοιπόν να δοθεί η δυνατότητα στους ανθρώπους που είναι άξιοι και δουλεύουν, να αμείβονται με αξιοπρεπείς μισθούς, ανάλογους των προσόντων και την δουλειάς που προσφέρουν.
Άρα, στον πυρήνα της πολιτικής μας και το λέει πολλές φορές και ο πρόεδρος μας, ο Κυριάκος ο Μητσοτάκης, είναι η κατάργηση του υπό-κατώτατου μισθού, η κατάργηση του μισθού των 300€, που είναι απλά για να πέφτει το ποσοστό της ανεργίας, ενώ στην πραγματικότητα δεν δίνει καμία διέξοδο.
Δημιουργεί ανθρώπους που παίρνουν απλά ένα επίδομα, για τη δουλειά που κάνει.
Ένας τέτοιος άνθρωπος είμαι σίγουρος ότι ψυχικά δεν είναι καλά, και βλέπει το μέλλον του μαύρο, κάτι πραγματικά θλιβερό…
Βέβαια για να μπορέσουν να αυξηθούν οι μισθοί θα πρέπει να υπάρχει ξεκάθαρη πολιτική μείωσης του κόστους απασχόλησης και των ασφαλιστικών εισφορών, ενώ θα πρέπει να εξαλειφθεί και η αδήλωτη εργασία, πράγματα που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας.
Ας πάμε τώρα και σε ένα άλλο ένα πρόβλημα, και μ’ αυτό θα κλείσω, που δημιουργείται από την ανεργία, το οποίο για μένα είναι πιο σημαντικό απ’ όλα.
Και είναι πατριωτικό μας καθήκον, ως παράταξη να δώσουμε απαντήσεις σ’ αυτό το θέμα.
Δημιουργείται το έντονο δημογραφικό πρόβλημα.Γιατί οι νέοι φεύγουν και κάνουν οικογένειες στο εξωτερικό, ενώ όσοι μένουν εδώ, λόγω την δραματικής μείωσης του οικονομικού επιπέδου, δεν μπορούν να κάνουν οικογένειες.Και αν θα κάνουν θα έχουν το πολύ ένα ή δυο παιδιά.
Πολύ σπάνιες είναι πλέον οι περιπτώσεις σύγχρονων ζευγαριών που έχουν τρία παιδιά. Για παραπάνω δεν το συζητώ.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι το 2017 είχαμε 36.000 περισσότερους θανάτους από γεννήσεις.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι οι τελευταίες μελέτες να λένε ότι μέχρι το 2050 θα έχουμε μείνει 7,5 εκ. Έλληνες στη χώρα.
Ενώ ο πληθυσμός θα γερνάει συνεχώς.
Που θα πάει αυτή η κατάσταση;
Για αυτό και είναι πολύ ψηλά στην ατζέντα μας το θέμα αυτό.
Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, η Νέα Δημοκρατία είναι το κατεξοχήν πατριωτικό κόμμα.
Το πατριωτικό κόμμα όχι όμως του εθνικό-λαϊκισμού και των ψεμάτων, το πατριωτικό κόμμα της ευθύνης και γι’ αυτό και ο πρόεδρος μας στο συνέδριο εξήγγειλε ένα μέτρο που θα βοηθήσει σ’ αυτή την κατεύθυνση. Την επιδότηση με 2.000€ σε κάθε οικογένεια για κάθε νέο παιδί που γεννιέται. Έτσι μπορεί να δοθεί έστω και ένα μικρό κίνητρο στα νέα ζευγάρια να κάνουν παιδιά.
Δείχνουμε εμπράκτως ότι είναι ψηλά στην ατζέντα μας το δημογραφικό πρόβλημα.
Φίλες και Φίλοι,
Αυτές είναι λίγες από τις σκέψεις μου. Το θέμα σίγουρα είναι τεράστιο, θέλει πολύ χρόνο για να αναλυθεί επαρκώς.
Είμαι σίγουρος πως οι περισσότεροι από εδώ μέσα έχετε μια ιστορία να διηθηθείτε είτε προσωπική, είτε από το στενό σας περιβάλλον, για το πώς μέσα στο δύσκολο αυτό τοπίο που περιέγραψα προσπαθείτε να τα βγάλετε πέρα.
Πόσοι στηρίζονται στην οικογένεια τους, μέσα από την αλληλοβοήθεια, ώστε να μπορέσουν να έχουν τα προς το ζην.
Και να μην υποτιμάμε ποτέ τον θεσμό της οικογένειας, είναι ίσως ο μοναδικός θεσμός που κρατάει την κοινωνική συνοχή στη χώρα.
Πόσοι γονείς από εδώ μέσα προσπαθούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους με αγωνία και πολλές φορές από το υστέρημα τους για να σπουδάσουν ή για να βρουν δουλειά. Όλα αυτά που ζούμε καθημερινά.
Όμως, Όλοι εμείς που αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με τα κοινά έχουμε χρέος, πολύ μεγάλο χρέος και μεγάλη ευθύνη να μπορέσουμε να αλλάξουμε τα πράγματα.
Και είναι ιστορικά, η παράταξη μας, η παράταξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που σήκωνε το βάρος των μεγάλων επιλογών.
Στα χέρια του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας έχει πέσει αυτή η ευθύνη.
Και είμαι σίγουρος ότι όλοι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε.Το 2019 θα είναι σίγουρα μια δύσκολη χρονιά, όλοι μαζί πάμε για νίκες στις εκλογές που έρχονται, όποτε και να έρθουν.
*Η παρούσα ομιλία εκφωνήθηκε στο πλαίσιο εκδήλωσης που έγινε από τον Τομέα Απασχόλησης & Καταπολέμησης της Ανεργίας των Νέων της ΟΝΝΕΔ στις 11/01/2019 στον Πολιτιστικό Πολυχώρο “Μάνος Λοΐζος στη Νίκαια
